4. O bezsilności akademickiej ekonomii

W trzecim wpisie ukazałem jeden z czynników historycznej wyjątkowości kryzysu trwającego od 2008 roku. Nigdy w historii ludzkości światowy kapitalizm nie cierpiał na przesycenie długiem w skali makro, co w świetle dostępnej, akademickiej wiedzy ekonomicznej skazuje ów system na wieczny kryzys. Stosując aksjologię oficjalnej ekonomii, nie sposób wskazać instrumentów, które wyprowadziłyby globalną gospodarkę z trwającej depresji. Prześledźmy recepty dwóch głównych szkół ekonomicznych na recesję kapitalistycznego systemu – keynesizmu i monetaryzmu.

3. O wyjątkowości obecnego kryzysu

Od 2008 roku słowo „kryzys” jest wszechobecne w publicznym dyskursie. Osoby z rozmaitych środowisk odmieniają go przez wszystkie przypadki, rzadko cytując jego najważniejszy atrybut – historyczną bezprecedensowość. Jest to bowiem załamanie wyjątkowe w dziejach ludzkości, którego przebiegu i wszystkich następstw nie sposób dzisiaj przewidzieć. Ale po kolei.

2. O współczesnym systemie monetarnym, część druga

W poprzednim wpisie przedstawiłem instytucjonalne podstawy systemu monetarnego współczesnego kapitalizmu. Czynią one z całości pieniądza dług, od którego społeczeństwo musi „zbiorczo” systemowi bankowemu płacić odsetki. Tak jak jednak cały pieniądz emitowany do cyrkulacji jest długiem, tak globalny wolumen długu nie jest równy globalnej podaży pieniądza – zwykle jest on znacznie większy.

1. O współczesnym systemie monetarnym, część pierwsza

Stanisław Lem powiedział kiedyś: „im większa bzdura, tym większa szansa że ludzie jej nie zauważą”. Powyższe słowa odnoszą się niestety do jednej z najważniejszych instytucji współczesnych społeczeństw – systemu monetarnego. Ściśle pisząc jest to „bzdura”, która służy wielkim interesom, kształtującym historię Zachodu, a co za tym idzie świata.